op onderzoek uit.....

Konan liep rustig door het bos heen en ze zuchtte even. Ze had haar jas helemaal dicht en je kun alleen maar de bovenkant van haar gezicht zien. Haar ogen flitste van de ene naar de andere kant en ze zag opeens een huisje staan in een open plek. Ze keek er even naar en besloot er maar naar toe te gaan. Ze sloot even haar ogen en opende ze weer en liep richting het huisje. Ze liep er even een rondje om en het leek er nogal donker en verlaten uit te zien. Alleen de boven verdieping kon ze niet zien omdat de raam niet zo laag waren daar natuurlijk. Ze liep naar de voordeur en bleef er even voor staan en haar ogen gleden over de deur. Ze rijkte haar hand uit naar de deurknop en paktte hem vast en duwdde hem naar beneden.

''Hallo Konan.'' Zei een kille stem ineens achter haar. Deidara stond met zijn armen over elkaar geslagen achter haar en hij keek haar met een valse grijns aan. Zijn ogen stonden kalm en deze keken haar dan ook kalm aan. De rits van zijn kraag was dan ook iets open zodat zijn gezicht helemaal zichtbaar was. Hij richtte dan zijn blik voor kort op het huisje maar daar was naar zijn mening niets bizonders en zijn blik ging dan gewoon weer naar Konan.

Konan duwdde de klink verder naar beneden en deed de deur open en opeens hoordde ze een kille stem achter haar. Ze kon de stem van Deidara niet herkennen en ze trok een kunai mes en had het ding binnen enkele seconde tegen zijn kil. Ze schrok en ze keek nogal verbaasd toen ze Deidara bijna had aangevallen. Ze stoptte het ding snel weg en staptte wat naar achter "eu... sorry" zei ze flauwtjes en ze keek hem verontschuldigend aan. En ze keek heel even om naar binnen het huisje in.

Deidara trok zijn Kunai snel en hield met deze de kunai van Konan tegen. Hij keek haar dan droog aan. ''Ben ik zo eng?'' Vroeg hij op een emotieloze toon en hij stopte zijn kunai weg op het moment dat zij dat ook deed. Hij keek dan weer naar het huisje en hij kuchtte eens droogjes. ''Je gaat me toch niet vertellen dat je daar in woont he?'' Vroeg Deidara droog. Eigenlijk zei hij het meer voor de grap want het leek er niet op dat Konan hier sliep.

Konan zag dat hij zijn kunai trektte en de hare tegen hield en ze hoordde zijn vraag en rektte zich even uit "nou eigenlijk..... niet" en ze keek hem droog aan en ze draaide zich om en keek naar het huisje. Ze zuchtte diep en wou het huis in lopen toen ze hoordde wat Deidara zei en ze draaide zich abrupt om. "in dit krot??? ik ben wel gek en ik ben geen zwerver ik heb een huis 10 keer zo groot als dit" zei ze er achteraan en ze keek naar Deidara en grijnsde. Daarna draaide ze zich weer om naar het huis "ik wil alleen weten wat er in zit" zei ze er rustig achteraan en ze staptte het huisje binnen.

''Nou dan mag je wel blij zijn, ik heb op het moment helemaal geen huis.'' Antwoorde hij kortaf en er ontsnapte dan een diep zucht uit zijn mond. Hij liep het huisje ook binnen nadat zijn naar binnen was gestapt en hij keek verveeld in het rond. ''Dit staat er zeker al jaren, waarom halen ze het niet weg? Of is dit de plaatselijke opvang voor zwervers?'' Zei hij op een droge toon en hij keek voor kort naar Konan. Het was goed om weer bij een akatsuki lid in de buurt te zijn. Hij had eigenlijk niet verwacht dat hij haar zo snel weer zou zien, maar ze waren de beste vrienden. Dus het was ook wel zonde geweest als ze elkaar nooit meer waren tegen gekomen. Bovendien hadden ze elkaar vroeger beloofd om het beste team ooit te worden, en hij wist niet of dat nog steeds zo was maar hij zou dat vanzelf wel merken aan Konan.

Konan hoordde Deidara's woorden en ze draaide zich naar hem om en ze keek hem aan. "awh prulleke toch" zei ze een beetje plagend "maar je kan wel bij mij wonen hoor alleen in zo'n gigantisch huis wonen is ook niet alles hoor" zei ze rustig en ze liep verder. Ze keek de kamer rond en snoof en had ook Deidara's andere woorden gehoord "misschien wel maarre ik heb dan liever geen huis dan dit huis" zei ze droog en ze keek even naar Deidara en grinnikte. En ze liep naar een bank toe en ging erop zitten alleen er vloog stof omhoog. Ze sprong van de bank en hoestte en veegde het stof van haar jas "gad....ver.....dam....me!!!" zei ze geïrriteerd en ze keek nog even goed naar haar jas.

''Doe normaal.'' Antwoorde hij kortaf op haar eerste woorden en hij rolde een keer met zijn ogen. Hij nam een kunai vast en speelde daar wat mee in zijn hand. Hij luisterde dan naar haar voorstel en hij grijnsde even lichtjes. ''Daar kan ik moeilijk een nee op zeggen.'' Antwoorde hij kalm en hij keek dan wat in het rond. Niet dat er veel bizonders te zien was en zijn blik schoot dan weer naar Konan toen hij haar had horen roepen. ''Nou maak die mooie jas nou niet zo vies.'' Antwoorde hij droog en hij grijnsde even lichtjes en flauw.

Konan grinniktte op zijn eerste antwoord en ze had wel verwacht dat hij zo zou reageren. En ze hoordde ook zijn antwoord op haar vraag "oke dan dan is dat geregeld" zei ze rustig terwijl ze nog steeds naar haar jas keek. Ze deed hem uiteindelijk maar uit en kloptte het stof eruit en moest even hoesten. Ze keek naar Deidara en hoordde wat ie zei en ze roldde met haar ogen "ooit van een wasmachine gehoord" zei ze rustig en ze bleef hem even aan kijken. Daarna keek ze weer naar haar jas en kloptte het beetje stof er nog uit.

Deidara moest ook even hoesten door het stof en hij deed een stap naar achteren. ''Ja daar heb ik wel eens van gehoord.'' Antwoorde hij droog door het hoesten door. Nadat het stof weer een beetje was gezakt keek hij voor kort weer in het rond. ''Wat doen we hier eigenlijk? Er is niks bizonders aan dit achterlijke hutje.'' Zei Deidara kil en hij keek Konan dan weer even emotieloos aan.

Konan trok haar jas weer aan en ritstte hem weer dicht en ze keek even naar Deidara die moest hoesten. Ze hoordde ook zijn woorden "mooi zo" zei ze droog en ze keek even in het rond. Toen hoordde ze zijn vraag en ze keek hem aan en ze trok een denkend gezicht. "eu.... weet ik niet" zei ze flauwtjes en ze liep naar de oude trap en ze keek omhoog. Het was pikke donker boven en ze zette een voet op een tree en de andere voet op de andere alleen de tree kraktte door en ze keek verbaasd naar haar voet. Ze trok haar voet uit het gat en keek droog naar Deidara. "ik wil zien wat er boven is" zei ze rustig en ze keek weer naar de oude trap.

Deidara volgde haar met zijn ogen. ''Dan zou ik nu zo naar boven gaan.'' Antwoorde hij droog en hij knikte richting de gebroken tree. Hij sprong dan op de leuning van de trap en met lichtte en soepele stappen rende hij over de tree heen zonder een enkele kraak te horen. HIj kwam uiteindelijk boven en hij stond dan rustig weer op de grond. Hij keek dan naar beneden naar Konan en grijnsde lichtjes. ''Zo doe je dat.'' Zei hij met een flauwe grijns.

Konan keek naar Deidara en sloeg haar armen over elkaar en snoof en zag hoe hij de trap op ging. Ze roldde met haar ogen en hoordde wat ie zei en ze sprong op de leuning en liep met lichtte passen naar boven en sprong geluidloos op de vloer. Ze keek naar hem "uitslover" zei ze grijnzend en ze keek om en zag geen moer en ze liep met haar handen voor zich op zoek naar een of ander raam. Ze voeldde stof en trok het open en het waren gordijnen en er kwam meteen licht binnen. Heel de kamer was meteen verlicht en ze keek even naar Deidara maar dan de kamer rond.

''Dat zie ik als een compliment.'' Antwoorde hij grijnsend en hij bleef rustig staan tot dat er licht de kamer binnen drong. Deidara keek de kamer rond en plots zag hij een lijk liggen. Zijn ogen werden dan groot want het lijk droeg een akatsuki clan jas. Deidara stapte er langzaam naar toe en toen hij bij het lijk stond betrok zijn gezicht. ''Dit is... Dit is niet waar..'' Zei hij met een verbaasde, bijna trillende stem. Voor hem lag inderdaad een akatsuki clan lid, maar niet zomaar een lid. Het lijk van zijn eigen moeder lag voor hem..

Konan keek de kamer rond en had het lijk niet op gemerkt en hoordde wat Deidara zei en grinnikte. En ze keek hem aan "ja je be...." en ze hield op met praten toen ze een akatsuki clan jas zag. Ze zag dat Deidara erbij zat en daardoor kon ze niet zien wie het was. En ze hoordde toen zijn woorden en zijn trillende stem. En ze sliktte even en ze liep voorzichtig naar hem toe. Ze bleef staan en zag de vrouw en haar ogen werden wijd. Ze wist niks te zeggen en bleef zo verbaasd staan. "hoe kan dat?!?" dacht ze bij zichzelf.

Deidara zijn ogen werden groot. ''Hoe komt ze hier? Wie heeft dit gedaan?'' Zei Deidara, hij was duidelijk anders nu. Iets leek bij hem geknapt te zijn en daardoor kwam zijn gevoelige kant tevoorschijn. ''Wie heeft dit gedaan!?'' Riep hij toen kwaad en hij sloeg tegen een muur aan. Hij beet op zijn kiezen en met een hand greep hij naar de stof van zijn jas dat boven zijn borst lag. Een schaduw viel over zijn ogen en zijn andere hand balde zich tot een vuist.

Konan keek bezorgt naar Deidara en sliktte even en ze hoordde toen zijn vragen en ze zag hem kwaad worden. "ik weet het niet" mompelde ze zacht en ze keek geschrokken naar het lijkt. Ze hoordde de knal tegen de muur en ze keek naar Deidara en keek hem aan en zo had ze hem nog nooit gezien. "Deidara blijf alsjeblieft rustig..... we gaan uit zoeken wie dit gedaan heeft" zei ze zo rustig mogelijk en liep rustig naar hem toe.

Deidara kneep zijn ogen dicht. ''Hoe kan ik rustig blijven!?'' Vroeg hij kwaad en hij draaide zich dan om en hij keek Konan kwaad aan. ''Ze lieten me geloven dat ze haar hadden begraven, ik stond elke dag bij haar graf toen ik jong was, om met haar te praten. Ik dacht dat ze daar werkelijk lag, maar ze hebben allemaal gelogen..'' Zei Deidara kil en hij keek weer om naar zijn moeder. Hij knielde dan bij haar neer en hij greep de jas vast. Het voelde allemaal zo koud aan, de kilte van de dood was het. Een diepe wond groef in zijn hart, en vanaf nu zou het er nooit meer weg gaan.

Konan hoordde zijn kwade stem en zag zijn kwade blik en schrok en zette een stap achteruit en ze sliktte. Zo kwaad had ze hem nog nooit gezien zelfs niet als ie iemand wou vermoorden. Ze keek naar hem en hoordde wat hij verteldde en haar ogen werden wijd. "wat verschrikkelijk" zei ze zacht en ze keek naar Deidara en vond het vreselijk om hem zo te zien. En ze wist totaal niet wat ze moest doen en als ze zou zeggen dat ie rustig moest doen dan zou hij nog kwader worden. Ze bleef hem bezorgd aan kijken en ze kreeg geen woord uit haar keel.

Deidara keek naar zijn moeder en hij legde een hand tegen haar wang. Hij voelde haar koude huid en hij slikte een keer. ''Mijn moeder was alles voor me, mijn vader had ons achter gelaten en ik had geen broers of zussen. Mijn moeder was mijn grote voorbeeld, ze was vals en sneaky in de clan, maar ze was zorgzaam en vriendelijk tegenover mij. Nadat ze stierf verdween alle vriendelijkheid uit mijn lichaam. Ik veranderde in een monster, een monster dat wilde moorden en zijn haat wilde uiten. Daarom wilde ik bij de akatsuki clan, ik wilde de eer van mijn moeder behouden en nu nog steeds. Ik wilde ook laten zien dat ik nooit zou sterven, dat ik nooit opgeef en altijd blijf vechten. M'n leven werd alleen wel wat verbeterd toen jij in m'n leven kwam. We werden de beste vrienden en dat deed me goed. Maar dat alles veranderde ook weer toen de clan verloren ging en iedereen elkaar kwijt raakte, en nu zijn wij twee weer bijeen, de enige overlevende van de akatsuki clan..'' Zei Deidara en hij zuchtte diep.

Konan keek bezorgd naar Deidara en ze zuchtte even diep en ze zette haar 2 handen op haar heupen en ze keek even door het raam naar buiten. Haar blik stond emotieloos en ze wist nog steeds niet wat ze moest zeggen. Opeens hoordde ze Deidara's stem en keek ze hem weer aan en hoordde heel zijn verhaal. Het raaktte haar een beetje wat hij zij over haar en hem dat ze de beste vrienden waren. Ze glimlachtte lichtjes en het spijtte het voor hem dat het zo gelopen is. "mijn ouders hebben me nooit gemogen en hebben me daarom alles gegeven wat ik wou zodat ik ze niet meer nodig had..... wat niet zo was en ze waren gestorven in een gevecht en toch ben ik elke dag naar hun graf gegaan ookal haatte ze me.... en sinds hun dood zijn denk ik ook niet anders dan doden behalve toen ik jou ontmoette" zei ze rustig en hoordde ook wat hij zei over dat ze de laatste waren. "en ik ben blij dat ik nog een vriend heb" en ze liep naar hem toe en ging door haar knieën en omhelsde hem plots vriendelijk.

Deidara luisterde naar de woorden van Konan en hij zuchtte diep. ''Dat is nog heftiger dan dat van mij..'' Antwoorde hij met een zucht en hij wou net recht gaan staan maar ineens werd hij omhelsd door Konan. Hij keek verbaasd vanuit zijn ooghoeken naar haar en hij glimlachtte vervolgens even lichtjes. Hij sloot voor kort zijn ogen en haalde eens diep adem. ''Wij zullen gewoon het beste team zijn, een kleinere versie van de akatsuki clan.'' Sprak Deidara rustig tegen haar.

Konan hoordde zijn worden en had hem nog steeds omhelsd. "nou dat van jou is ook niet fijn hoor" zei ze rustig en ze liet hem los en ging rechtop staan. Ze keek hem even aan en keek toen even naar buiten. Ze hoordde zijn woorden en ze keek hem weer aan en ze grinnikte even. "ja echt wel we worden het beste team ooit" en ze grijnsde breed en was blij dat Deidara weer een beetje vrolijk was. Ze voeldde even aan de roos in haar haar en deed hem even goed en ze keek heel even naar Deidara's moeder. "gaan we haar begraven" vroeg ze voorzichtig.

Deidara grijnsde even om haar antwoord. ''Mooi.'' Antwoorde hij toen kortaf en hij hoorde dan haar vraag. Hij zuchtte diep en hij keek om naar zijn moeder. Hij scheurde toen een stukje van de mouw af van de jas van zijn moeder. Daarna deed hij een mouw omhoog van zijn jas en hij bond het afgescheurde stukje om zijn bovenarm. Hij deed zijn mouw daarna rustig weer naar beneden en stond dan recht. ''Laat haar hier maar, wie weet hoelang ze hier al ligt, we kunnen er beter niet teveel aan zitten.'' Antwoorde hij kil en hij draaide zich dan om. Hij liep langs Konan en ging de kamer uit. Hij ging dan via de trapleuning naar beneden en hij liep vervolgens naar buiten. Buiten bleef hij stil staan en hij balde zijn vuisten. Zijn blik was naar de lucht gericht en een brede grijns verscheen op zijn gezicht. ''De akatsuki clan is back.'' Zei hij vals grijnsend.

Konan zag dat hij een stuk van haar jas afscheurde en om zijn bovenarm bond. Ze glimlachtte en keek nog even naar zijn moeder. Ze merktte dat Deidara langs haar liep en de kamer uit ging, naar beneden ging en hoordde uiteindelijk de deur. Ze liep met lichtte passen over de reling naar beneden en sprong rustig op de grond. Ze liep het huisje uit en deed de deur op en hoordde nog net wat Deidara zei en ze grinnikte. "ja echt wel" zei ze grijnsend en ze keek even naar de lucht.