A feeling of being alone.

Haku liep met rustige stappen over het gras heen. Hij keek met een rustig blik in het rond en hij glimlachtte af en toe even bij het horen van de fluitende vogels. Haku was een vriendelijk persoon, maar was diep van binnen ook heel eenzaam. Hij had geen famillie meer en vrienden had hij ook niet door zijn uiterlijk. Er waren vele jongens geweest die dachten dat Haku een meisje was, en daardoor hadden ze hem een mooi meisje genoemt of iets in die richting. En dan kregen ze de woorden: Ik ben een jongen. Naar hun toegeworpen en wilde ze ineens niks meer van Haku weten. Dat had Haku dan ook wel veranderd en hij wist nu ook wel beter. Hij was het liefst alleen nu.
Haku kwam na een tijdje lopen, uit bij een meer. Hij liep rustig naar de rand van het water toe en hij ging door zijn knieén. Hij haalde een flesje tevoorschijn en hij opende deze. Hij liet wat water in het flesje gaan en sloot deze daarna weer. Hij had altijd een flesje met water mee zodat hij kon drinken als hij niet in de buurt was van water.

Een meisje met blauw haar en blauwe ogen reed op haar paard langs het meer. Ze keek even rond en stopte. Ze steeg af en zadelde het paard af. Ze liet haar merrie los en die ging meteen wat drinken. Zijzelf ging ergens zitten en keek naar het water. Hier werd ze altijd wel rustig van. Het paard briesde eens en zag de jongen. Ze liep rustig naar hem toe want zij voelde dat hij vriendelijk was.

Haku was nog even blijven zitten nadat hij het flesje had gevuld. Na een tijdje stond hij toch op en hij merkte vanuit zijn ooghoeken beweging op. Hij zag een paard op hem afkomen en hij glimlachte even. Dat kwam je hier ook niet zomaar tegen, een paard. Waar komt deze nou ineens vandaan? Dacht hij en hij keek bedenkelijk richting het dier. Toch werd zijn vraag al vrij snel beantwoord want verderop zag hij een meisje zitten en het tuig was hem ook niet ontgaan. Dit paard moest dus wel van het meisje zijn. Haku zei alleen niets want hij had geen behoefte om weer vreemde blikken te krijgen.

Céline had een tijdje niets door en zag haar merrie niet. Ze keek rond en zag toen Haku zitten. Ze begon wel te twijfelen, was het een meisje? Ze bleef even zitten en keek kort. De merrie briesde en drutke haar neus tegen Haku aan. Ze wilde duidelijk vrienden maken met hem. Céline glimlachtte even en stond op. Ze liep ernaartoe en gaf de merrie een aai. "Oh euh sorry, ik hoop niet dat ze je lastig valt" zei ze met een grijnsje en keek naar Haku. Nog steeds twjifelend.

Haku keek het dier met een kalme blik aan. Zijn ogen straalde vriendelijkheid en warmte uit, hij aaide de merrie rustig over haar neus en hij glimlachte tegelijkertijd even. Haku zijn blik schoot naar het meisje die er plots bij was komen staan. Haar woorden deden hem even grinniken. ''Nee hoor, dat doet ze juist niet.'' Antwoorde hij rustig. Zijn stem was zacht en kalm. Daardoor leek zijn stem al net zo vrouwlijk als zijn uiterlijk. Daardoor vermoedde mensen ook veel eerder dat hij een meisje was in plaats van een jongen.

Céline glimlachtte en keek Haku aan. Ze twijfelde wel erg of het een jongen of meisje was maar ze zou wel even wachten. "Ik ben Céline, en jij?" vroeg ze kalm en gaf wat gras aan haar paard. De merrie at het op en ging daarna wat drinken. Al snel graasde ze aan de kant. Céline grijnsde even en keek dan weer naar Haku.

Haku keek het meisje rustig aan. Gelukkig had hij nog geen vreemde blik gekregen, dat kon ook niet want hij had zijn naam nog niet eens gezegt. Dat moment zou dan ook sneller komen dan hij zelf had gedacht want het meisje stelde haar voor en vroeg vervolgens zijn naam. ''Haku.'' Antwoorde hij met een rustige glimlach. Hij merkte toen dat hij het flesje nog vast had en hij stopte deze weg onder zijn gewaad. Hij richtte zijn blik daarna op het meer en bleef er kalm naar kijken.

Céline keek hem aan en glimlachtte. Ze hoorde de naam en keek hem aan. "Vast een bijzondere naam voor een euh meisje" zei ze en glimlachtte. Ze hoopte maar dat het een meisje was want ze vond het niet leuk iemand die zo aardig was te kwetsen ofzo. Ze was ook anders bij Haku. Vaak was ze kil en dreigend ofzo maar nu niet.

Haku zijn vriendelijke blik veranderde in emotieloos toen hij haar woorden te horen kreeg en hij draaide zich dan om zodat hij met zijn rug naar haar toe stond. ''Ik ben een jongen.'' Zei hij plots en hij keek strak voor zich uit. Waarom maakte hij zich hier eigenlijk nog kwaad over? Hij was het eigenlijk al wel gewend, iedereen noemde hem een meisje. Echt gewoon iedereen. Niemand had hem ooit een jongen genoemd als ze hem ontmoette. Daarom vermeide hij drukte altijd. Want als hij iemand ontmoette ging het weer mis.

Céline hoorde de woorden en slikte even. Ze zag hoe hij reageerde en liep naar hem toe. Ze legde haar hand op zijn schouder. "Sorry voor dat" zei ze zacht tegen hem. "Ik twijfelde eigenlijk al, echt sorry" zei ze kalm en ging dan voor hem staan. "Vergeet wat ik zei, verder maakt je uiterlijk me niets uit" zei ze vriendelijk en glimlachtte. Ze keek even rond en dan weer naar hem.

Haku sloot voor even zijn ogen terwijl hij naar haar woorden luisterde. ''Ik hoef geen medelijden, ik ben het gewend dus het is niet nieuw voor me.'' Antwoorde Haku op een emotieloze toon en hij opende zijn ogen dan weer. Hij deed dan een stap naar achteren toen hij Céline plots voor zich zag staan. ''Zoiets vergeet ik niet.'' Antwoorde hij op haar woorden. Zijn blik werd uiteindelijk weer wat rustiger, dit was namelijk wel de eerste keer dat een jong iemand zo tegen hem praatte. Van ouderen was hij het wel gewend, maar van jongeren niet. Die lachtte hem altijd uit, en daar kwam dan ook nog bij dat hij het vermoeden kreeg dat dit meisje een Paha was.

Céline keek hem aan. "Nou ik wil neit dat je me gaat haten" zei ze met een licht grijnsje. "Maar als je wil laat ik je wel" zei ze en keek hem aan. "En ik weet niet maar ik ben een stuk rustiger sinds ik bij jou ben" zei ze dan. "Ik weet niet maar meestal ben ik kil en agressief maar nu niet" zei ze en grinnikte even. Ze keek even naar haar paard en dan naar hem. "Vrienden?" vroeg ze met een glimlach en stak haar hand uit.

Haku zuchtte eens diep door haar woorden. ''Ik vergeef mensen niet zo snel als ze zoiets tegen me zeggen, maar dat komt omdat ze me in m'n verleden er mee gepest hebben.'' Antwoorde Haku en hij keek haar nu weer met een vriendelijke blik aan. Haar woorden deden hem goed, nog nooit had iemand zo tegen hem gedaan. ''Komt dat omdat je een Paha bent?'' Vroeg Haku toen aan haar, hij twijfelde er niet over of ze een Paha wel of niet was, want hij wist wel zeker dat ze er een was. 'Vrienden?' kreeg hij plots te horen en zijn blik werd iets wat verbaasd. Vervolgens maakte de verbaasde blik plaats voor een vriendelijk glimlach. ''Vrienden.'' Antwoorde hij waarmee hij bedoel dat hij het accepteerde. Hij Legde dan zijn hand tegen die van haar en pakte deze glimlachend vast.

Céline glimlachtte en keek hem aan. "Ik ben een Paha ja" zei ze en grijnsde even. Ze liet even later zijn hand los en keek kort naar haar merrie. Ze grijnsde even en keek dan weer naar Haku. Ze ging zitten en keek Haku rustig aan. "Ik ben dus niet zoals die andere" zei ze en glimlachtte even.

Haku glimlachte om haar woorden. ''Je hebt een mooi karakter voor een paha, zeker omdat je me accepteerd om hoe ik ben zoals anderen niet hebben gedaan.'' Spark Haku met een kalme stem tegen haar. Het verbaasde hem dat hij nu toch vrienden was geworden met dit meisje. Toch was er iets wat hij bijna was vergeten. Céline was een Paha. Dus dat vrienden en al kon ook een toneelstukje zijn. Toch leek hem dat een uitgesloten optie want zover hij kon zien had Céline de hele tijd de waarheid gesproken en dat deed hem erg goed. Hij kwam dan rustig naast Céline zitten en hij richtte zijn blik weer op het meer.

Céline keek hem aan en grijnsde even. "Ik snap het soms ook niet maar bij jou ben ik gewoon anders" zei ze rustig en glimlachtte. Ze keek even kort naar haar paard en dan naar het meer. Ze keek dan even naar Haku. Hij was duidelijk geen Hyvin maar toch. Céline keek dan rustig naar de lucht.

Haku had zijn benen zo gevouwen dat hij in kleermakers zit zat en zijn blik was nog steeds op het meer gericht. ''Ik maak het niet vaak mee dat vooral een Paha aardig tegen me doet.'' Sprak Haku op een kalme toon tegen haar. Er schoot plots iets bij Haku te binnen en hij draaide zijn hoofd richting haar. ''Nu moet je vast ook in de oorlog mee vechten lijkt me?'' Vroeg Haku met een zucht aan haar. Hij vond het maar een belachelijk idee dat er een oorlog kwam. Stel dat er doden zouden vallen, dat bracht een verschrikkelijk idee in zijn gedachten.

Céline keek op en knikte. "Ik ben verdediger en ik moet zeker meedoen" zei ze en zuchtte even. "Iemand is over de grens kunnen gaan en nu heb ik grote problemen" zei ze rustig. "En ik moet heel erg mijn best doen in de oorlog" zei ze stil en zuchtte n,og eens. "Achja ik zie wel" zei ze dan en glimlachtte even.

Haku luisterde naar haar vele woorden en hij glimlachtte even zwakjes terug naar haar. Hij legte dan een hand op een schouder van haar en keek haar rustig aan. ''Je zal het vast goed doen in de oorlog, ik heb je nooit zien vechten maar je karakter is sterk. Je zal ook jezelf er voor in moeten zetten.'' Antwoorde Haku kalm met een glimlach. Haku was niet alleen een vriendelijk persoon maar hij was ook behulpzaam. Hij probeerde altijd wel hulp te bieden voor diegene die dat nodig had van zijn vrienden. Niet dat hij ooit vrienden heeft gehad, maar nu hij een vriend had zou hij er zeker zijn best voor doen om haar in een goeie emotie te houden.

Céline keek op toen ze de hand op haar schouder voelde en glimlachtte. Ze keek hem aan en luisterde naar zijn woorden. "Zal ik doen" zei ze met een glimlach en keek hem nog even aan. Ze zweeg weer en keek kort nog eens naar het meer. Ze zuchtte even en keek dan weer naar de lucht.

Haku haalde zijn hand van haar schouder af nadat ze had geantwoord en legde zijn armen rustig op zijn benen. Een briesje deed zijn zwarte haar lichtjes heen en weer gaan en hij sloot voor even zijn ogen terwijl een licht glimlachje op zijn mond verscheen. ''Ik kan me haast niet voorstellen dat je een Paha bent. Je uiterlijk doet je me er wel aan denken, maar je karakter is zo zacht en vriendelijk.'' Sprak Haku toen plots tegen haar en hij opende een oog waarna hij met deze ook naar Céline keek.

Céline keek hem aan en glimlachtte even. "Ik ben niet tegen iedereen zo zacht en vriendelijk" zei ze met een licht grijnsje en keek hem aan. Ze deed haar monddoek af en legde deze opzij. Ze keek dan kort naar Haku en dan rustig naar de lucht. Haar haren wapperden af en toe mee de wind.

Haku keek haar weer even aan op het moment dat ze sprak en glimlachte rustig terug naar haar. ''Dan is het voor mij vast een eer om jou vriendelijk kant te mogen zien.'' Zei hij en hij grinnikte even kort. Haku volgde haar bewegingen met zijn ogen toen ze haar mond doek afdeed en hij keek vervolgens naar haar nu helemaal zichtbare gezicht. ''Je bent mooi.'' Zei Haku toen plots tegen haar. Hij zei het zonder moeite want het was gewoon de waarheid van wat hij zei.

Céline hoorde de woorden en keek hem aan. "Nou euh bedankt" zei ze en glimlachtte. "Jij bent de enige die dat ooit heeft gezegt" zei ze kalm en keek hem aan. "Weetje jij bent ook niet lelijk hoor" zei ze met een licht grijnsje en keek hem aan. Ook zji had nog nooit zoiets tegen iemand gezegt en dat was raar. Maar eigenlijk voelde dat wel fijn.

''Dan hebben de mensen die jij kent weinig verstand van schoonheid.'' Antwoorde Haku kalm op haar woorden en hij glimlachte rustig naar haar. Hij vond het fijn om nu eens met iemand te kunnen praten zonder dat er problemen waren over zijn uiterlijk. 'Weetje jij bent ook niet lelijk hoor' kreeg hij ineens te horen en hij richtte zijn blik naar het meer. ''Zeker omdat ik op een meisje lijk..'' antwoordde hij met een diepe zucht en hij legde een hand op het water.