Onder de waterval

Een jong meisje liep langs de watervallen. Haar ogen keken om haar heen terwijl ze richting het water liep. Het was nacht en dan kwam ze ook vaker naar hier. Ze moest haar altijd wel wassen en liever hier. Ze keek even naar de pijnlijke striemen en zuchtte kort. Ze kleedde haar uit en stapte in het water. Steeds ging ze dieper en ze voelde hoe de striemen het water raakten. Ze kneep even haar ogen dicht en zuchtte. Ze deed haar haar los en schudde er even mee. Prachtige lange lokken vielen op haar schouders. Ze keek even rond en ging onder de waterval staan. Het was een kleinere waar ze vaak kwam. Ze voelde hoe het water haar haren nat maakte. De natte lokken vielen voor haar gezicht. Ze stond op en de snelle stroming raakte haar striemen hard. Het deed pijn maar ze moest op haar tanden bijten. Dat deed ze ook wel.

Hoog in een boom zat een blonde jongen met een zwart met rode mantel op een tak. Hij stond in de schaduw en zijn zwarte kraag was hoog waardoor hij zowiezo minder goed te zien was. Hij keek scherp naar het meisje en zijn blik schoot dan even naar haar kleren. Het leek erop dat ze niets bizonders bij haar had, maar dat hoefte ook niet persee. Hij kon ook gewoon wat lol gaan maken. En dan wel lol in de slechtte zin. Hij grijnsde dan ook even vals en zijn blik werd scherper. Het was maar goed dat het meisje in het water zat want hij had geen zin om haar naakt te zien.

Lila had de jongen ook niet door en keek naar het water. Ze keek naar de striemen op haar lichaam die nu veel pijn deden. Het water was fris maar het voelde hard aan. Het leek wel te striemen op haar lichaam maar het viel mee. Ze voelde hoe haar natte lokken haar voor haar kwamen en ze veegde deze weg. Ze begon het iets kouder te krijgen maar bleef nog even staan. De wonden moesten schoon blijven.

Deidara bleef nog even staan maar uiteindelijk ging hij recht staan en sprong hij naar beneden. Geluidloos landde hij op de grond en hij rende kei snel richting de kleren van het meisje. Het ging zo snel dat hij niet te zien was en hij kwam weer tevoorschijn bij de kleren van het meisje. Hij pakte deze dan snel op en hij rende weer waardoor hij weer verdween. Hij sprong bij een boom omhoog en landde weer in de schaduw op een tak. Zijn actie kon haast niet gezien zijn door het meisje. Deidara bekeek haar kleren maar zoals hij verwacht had zat er niets bizonders in, dan moest hij zichzelf maar vermaken door het meisje te pesten.

Lila kreeg het al snel koud en zwom naar de kant. Ze voelde even aan de pijnlijke striemen en gooide haar haar naar achteren. Ze wrong het uit en maakte opnieuw twee staartjes. Ze keek naar de kant en zag toen dat haar kleren verdwenen waren. Ze slikte en keek om haar heen maar niets te zien. Ze bleef maar in het water, er zou vast wel iemand zijn. Ze begon hevig te trillen van de kou en bleef rondkijken.

Deidara had zijn blik weer op het meisje gericht en een valse grijns verscheen weer op zijn mond. Hij legde de kleren over een van zijn armen en hij sprong omhoog. Hij landde tegenover het meisje op de grond en hij hield haar kleren op terwijl zijn ogen gesloten waren. ''Naar iets opzoek?'' Sprak zijn stem vanachter de hoge kraag. Hij zou wel zien of dit een ninja was. Het leek er iniedergeval wel op dat ze een Hyvin was. En dus kon ze niet veel voorstellen.

Lila schrok en keek op. Ze zag haar kleren over zijn arm en slikte. "Euhh" begon ze stamelend. Ze beet op haar lip en trilde nog van de kou. De striem in haar nek en op haar wang waren erg goed zichtbaar maar ze verbergde ze niet echt. Ze slikte even en keek de jongen aan. "Euh ja eigenlijk euhm wel" zei ze stamelend en zweeg weer. Hij zag er erg gemeen uit, vast een Paha.

Deidara opende zijn ogen en hij keek haar aan. Hij ging door zijn hurken en daardoor ging zijn kraag iets omhoog. Er was een valse grijns op zijn mond zichtbaar en hij legde de kleren voor hem neer. ''Kom ze maar halen dan.'' Antwoorde Deidara en hij ging weer recht staan. Hij sloeg zijn armen over elkaar heen en hield zijn blik op haar gericht. Het was gemeen wat hij deed, dat was zeker. Maar dat moest ook wel. Hij was een jongen die om niemand anders gaf dan alleen zichzelf. En de enige groep waar hij in zou willen was de Paha groep.

Lila keek hem aan en slikte. Ze hoorde de woorden en zag dat het best ver was. En ze had niets aan dus dat zou ze zeker neit durven. "Ik euhh euhh" stamelde ze bang en keek hem aan. "Dat durf ik niet" zei ze stil en slikte. Ze trilde nog wat en keek kort naar haar kleren en dan wer nar de jongen.

Deidara keek haar met één opgetrokken wenkbrauw aan. ''Dat is saai, in jou zit dus ook geen ninja.'' Zei hij op een verveelde toon en hij keek voor kort naar de kleren. Hij pakte deze dan op en hij liep naar de rand van het water toe. Hij gooide de kleren naar Lila toe en deze zouden dan ook wel nat worden. Tenzij ze ze op tijd wist te vangen. Deidara bleef dan ook gewoon staan en hij keek verveeld toe.

Lila schrok en ving ze net te laat. Ze trok de kleren maar aan en werd al snel helemaal nat. Ze klom eruit en wrong zoveel mogelijk water uit de kleren. Ze keek dan naar de jongen. "Ik heb nooit iets geleerd, ik ben eerder een schoonmaakster" zei ze stil en keek hem aan. Ze wilde graag een ninja zijn maar nee ze kon alleen maar schoonmaken en boodschappen toen. Ze wreef even over een striem en keek dan naar de jongen.

Deidara keek even weg toen ze zich omkleedde. Hij richtte zijn blik dan weer op Lila toen ze uit het water kwam. Hij luisterde naar haar woorden en hij grijnsde even lichtjes. ''Ach arme schat toch, wat spijtig voor je..'' Zei Deidara alsof hij medelijden met haar had. Hij ging met een hand een keer door haar haar heen zodat het door de war ging en hij keek haar rustig aan. ''En wat is je naam dan?'' Vroeg hij kalm aan haar. Zijn valse grijns was niet te zien door de hoge kraag en dus leek hij voor even vriendelijk omdat zijn ogen kalm stonden.

Lila keek hem aan en zweeg even. Ze snoof kort en legde haar haar weer goed. "Lila" zei ze stil en keek hem aan. Ze zou vast weer uitgelachen ofzo worden zoals de vorige keer. ze keek even rond en dan weer naar de jongen. Hij was vast vele ouder want hij was ook veel groter dan haar.

Deidara zijn ogen werden groot toen hij haar naam worden. ''Jij bent Lila?'' Vroeg hij vol ongeloof. Deidara begon toen te lachen. ''Ja hoor, erg grappig..'' Zei hij toen droog. Zij kon Lila nooit wezen. Lila was de dochter van de leiders van de Hyvins. Hoe kon zij nu die Lila zijn als ze niet eens het lef had om haar kleren terug te pakken? Nu hij zich bedacht. Er zat ook een Lila in de groep van de Pahas. ''Je bent het wel he?'' Vroeg hij toen droog en hij sloeg zijn armen over elkaar heen.

Lila keek de jongen aan en zweeg tot hij uitgepraat was. "Wat is er dan met me?" vroeg ze en keek hem aan. "Weet jij meer over mij? Over mijn familie? Mijn ouders?" vroeg ze en keek hem aan. Zijzelf wist niets over haar verleden. Ze wist alleen dat haar ouders vermoord waren maar dat zij de leiders waren wist ze niet eens.

''Dat je je dat afvraagt zeg. Ze hadden dus gelijk over je, je weet echt niets meer over je verleden. En ik dacht nog wel dat het allemaal gelogen was. En om je vraag te beantwoorden: Ja ik weet wel iets over je. Of laat ik beter zeggen je ouders.'' Antwoorde hij op een iets wat droge toon en hij zuchtte eens diep. Hij snapte eigenlijk niet wat de Pahas met de dochter moesten van de leiders van de hyvins.

Lila keek hem aan en zweeg even. "Nou vertel dan, ik wil het wel weten hoor" zei ze en keek de jongen aan. "Ik wil weten wie ik echt ben" zei ze en keek kort naar de waterval. Ze zuchtte even en keek dan weer naar de jongen. Ze hoopte maar dat hij het haar zou vertellen want ze zou het heel graag weten.

Deidara keek droog naar haar en hij rolde een keer met zijn ogen. ''Ik zou het je best kunnen vertellen maar helaas. Dat doe ik niet. Ga me niet vragen waarom.'' Antwoorde Deidara emotieloos op haar woorden en hij keek haar even aan. Hij wist namelijk niet of hij het mocht vertellen van Tayuya.

Lila keek hem aan en snoof even. "Ik wil het weten!" riep ze en keek hem aan. Ze was vanbinnen nog best bang van hem maar toch wilde ze het graag weten. Ze keek even naar de grond en keek dan naar hem. "Ik meen het! Ik moet het gewoon weten!" riep ze dan en keek hem aan.

Het kon Deidara niks schelen, hoe hard ze ook maar schreeuwde het haalde hem toch niet over. ''Donder op, ga het lekker zelf uitzoeken.'' Snauwde Deidara toen richting haar en hij duwde haar ruw bij hem weg. Hij raakte nu lichtjes geirriteerd van haar en hij liet dat dan ook duidelijk merken. Hij draaide zich dan om en sprong een boom in. ''Als je meer wilt weten van je ouders, waarom vraag je het dan niet gewoon aan Tayuya? Zij kan je er wel meer over vertellen.'' Zei Deidara emotieloos tegen haar en daarna verdween hij.